Bizim olanlar!


Karyolalarındaki ilk uyanışlarında,
esnemelerinde bile,yalnızlık duyulur,
nefeslerinde sessiz bir çığlık,
korkuyu görürsün
hayata dair
ve çelimsiz bir ıslık,
titreyen dudaklarında...
Anneye özlemdir söylenen şarkıların
tüm notalarında...
Anneye özlemdir,
kendilerinden bile saklamaya çalıştıkları,
taze çörek kokar umutları,
hani o anne eli ile pişirilip,
sofraya donatılan kahvaltı sofralarında,
işte o koku kadar taze
ve buram buramdır o bakışlar.


Zayıf kanat çırpınışlarıda,
pır, pır eder gonca kadar yeni;
el değmemiş,
gül kokulu, ince gülüşleri,
ne kadar sevgiye hasrettir bilseniz o ufacık yürekleri.
Etekleri uçuşurken dondurucu soğuk rüzgarda,
uçurtmalara özlemdir,
kısaca babaya hasrettir,
masmavi bulutlarda,baharı bekleyişleri...

Diğer çocuklara,
çocukça bir sitem vardır,
ders kitaplarına her dokunuşlarında,
umutsuz yarınlarında,
tedirgin sabahlarında,
keskin,
bıçak kadar ince , acıtan soluklarında,
hep aynı
yalnızlık okunur bakışlarında.

çocuklardır onlar,

benim,

senin,

onun,

HEPİMİZİN OLAN ÇOCUKLAR,

yani kısaca,

yani kestirmeden

onlar bizim,

bu günümüz,yarınımız.

ONLAR,

BİZİM ÇOCUKLARIMIZ...

Nilgün Çakıcı/Bursa
20.12.2006/10.34


Korkuyorum.

Korkuyorum,karşılaşacağım tablodan,
izleyeceğim bakışlardan,
kendime veremeyeceğim hesaplardan,
Ya bana tutup da içlerinden biri
bağırsa;
-Neredeydiniz?
Onca yapayalnız saatlerimizde,
kimsesiz bayram arifelerimizde nerdeydiniz?
Diye kızıp,
haykırsa,
ne diyeceğim onlara,
ne yanıt vereceğim?
Pardon,
Unuttuk sizi affedin mi?
Kendimiz vardık,bu nedenle hiç düşünemedik mi?
Ne diyeceğim kendim adına,
ne?
ne?
ne?
İşte bu korkularla,
geleceğim yanınıza,
sizin dünyanıza ilk kez ,
diyeceğim tüm yüreğimle:

-Merhaba!