Zaman,
bir çığ gibi büyürken, şehrimin sokaklarında,
sessizlik hakimdi, sabahın ayak basmamış parke taşlarında.
Henüz,
yapraklar düştüğü ilk andaki kadar taze,

henüz,
çiy taneleri
kaybolmamıştı düştükleri yerde

ve ben tam o anda,
yeşille sarının raks ettiği ilk adımlarda
ve sabahın efsunlu ilk ışıklarında,
seni yazarım kaldırımlara,
böyle umutsuzca.

Beni anlıyor musun?


Nilgün Çakıcı