Beklerken döküldü dudaklarımdan hayat
Sonu gelmez sancılardan bir buketti yıllar
Kalemimin ucunda kar yorgunu yokuşlar
Bıraksam okyanuslar istila edecek yüzümün çizgilerini
Bıraksam kırlangıçlar dökülecek boş bakışlarıma...

Her daim kanayan yanıyla karşılamıştır
"yalnız"ı hayat...
Kaçarcasına geçip giden yılların ardından
hep bir parça düşkırıklığıdır avuçlarında kalan...
Adressiz çığlıklarla karılmış bir ömrün
uslanmaz senfonisi tırmalar durur yüreğini...
onikiye beş kala kesilmiş bir biletle
dünya turu yapmak ister yine de
saatin tiktaklarına inat...

bu yazımı edebi türlerden hiç biriyle nitelendirmiyorum.
ne şiirdir ne de deneme(zaten belli oluyor)

başı sonu belirsiz can sıkıntısı bohçamdan fışkıran kelimelerin tesadüf karşılaşmaları sadece...
Hiçbir şey olma isteği belki de...