Arabuluculuğun genel olarak müzakere kültürünü geliştirmesi ve uyuşmazlıkları daha az maliyetle sona erdirmesi bakımından yararlı olduğunu düşünüyorum. Ancak bu düşüncem gerçekten eşit ilişkiler için geçerlidir.

Buna karşılık işçi-işveren ilişkisi gibi yapısal olarak eşitsizliğin derin biçimde kendini gösterdiği toplumsal ve ekonomik ilişkilerde arabuluculuğun zayıf olanın hakkından taviz vermesi anlamına geleceği kuşkusuz olduğundan karşıyım.

Ticari ilişkilerde arabuluculuğun zorunlu tutulması anlaşılabilir ve desteklenmelidir, ancak zaten hakkı hukuk düzeninin boşluklarında ve ekonomik düzenin kurallarında ihlal edilen işçinin bir de bu yolla ezilmesi ya da hakkını aramasının geciktirilmesi kabul edilemez.

Aynı şekilde aile hukukunda da zorunlu arabuluculuk kanaatimce kabul edilemez. Zira yine toplumsal cinsiyet sebebiyle eşitsiz güç ilişkilerinin bulunduğu uyuşmazlıklarda silahların eşitliğini varsayan yöntemler ezilenin daha da ezilmesine ortam hazırlamaktan başka bir işe yaramayacaktır.