Alıntı: Yazan TUNA Hayat yağmurdamlası, bakalım neleri gösterecek. Ama bazen gemileri yakıp yeter artık dememek için kendimi zor tutuyorum. Bu sabrı nasıl gösteriyorum kendime şaşıyorum doğrusu... Dedim ya susabildiğim yere kadar. Dayanabildiğim kadar. Belkide son nefesime kadar... İncinmiş, yıpratılmış bir hayatı geride bırakarak.. Ve incinen kırılan, üzülen, yıpranan hep ben olarak..

Degerli Tuna
Derdinizin ne olduğunu tam anlayamadım, ama yinede susma konusundaki görüşünüze tamamen katılıyorum,
Atalarımız Söz gümüş ise Sukut Altındır diye boşuna dememişler, ayrıca bir söz daha vardırkı benim için çok anlamlı çok değirlidir, doğruluğunu her zaman takdir etmişimdir,
"Söz ağızdan çıkana kadar insanın esiridir, ağızdan çıktıktan sonra ise insan söylediği sözün esiri olur"
sizinde dediğiniz gibi söyleyeceğiniz bir söz karşınızdaki kişileri incitecekse susmanızı nacizane tavsiye ederim, zira gönül kırmak çok kolaydır, gönülde yer bulmak çok zordur,
Size bir tokat atana diğer yanağınızı çevirin inanın ikinci tokat gelmeyecek öpücek gelecektir,
Oysa size tokat vurana siz yumruk atarsanız bu kez size silah çekildiğini görürsünüz,
insanların aralarındaki her türlü kavgaya bu şekilde yaklaştıklarını bir düşünün ne kavga kalır ne dargınlık ne düşmanlık,
ama kavgalar hep o bana vurdu bende intikamımı alacağım ona vuracağım gibi gerekçelerle savaşlara dönüşmektedir.
Bu arada sayın Yağmurdamlasının pişmanlık konusundaki yazısına söyle bir cevap vermek istiyorum
"Hayatta pişman olduklarım, pişman olurum diye yapamadıklarımdır"
insan yaptıklarından değil yapamadıklarından pişman olur, Balkonuna bir teyze düşün arkadaşın pişmanlığı gibi,
Teyzeyi niye verdim diye pişman olmuş, yani vermemesi gerektiğine inanmış ve bunu yapmamış,
Sevgiyle kalın
Saygılarımı sunarım