Kar yağıyordu bu sabah,
kentimin kırmızı çatıları,
bembeyaz bir örtü ile donanmıştı.

Çocuklar şen,
çocuklar cıvıl,cıvıl,
ellerinde eldivenler,
başlarında annelerinin ördüğü,
kalın şapkalarla,
neşeyle koşuşturmaktalar sokaklarda...

Nedense ben sevinemedim,
doğanın bu ak dokusuna,
içini dolduran soğukla kendini anlatan
kar;

ne yazık ki coşkuyla HOŞGELDİN,
diyemiyorum sana...

Evi olmayanlar gelir aklıma,
her kar yağdığında,
tenekelere doldurulan kartonları yakarak,
ısınmaya çalışan,
o yüzleri yorgun,
hayata küs çocuklar gelir aklıma.
Başları da çıplaktır üstelik,
ne kalın şapkaları vardır,
ne de onlara yün şapka örecek sevecen anaları...

Sığınacak bir can,
kollayacak insan bulamayıp,
sokakların acımasız kanunlarında,
tek başına kavga veren o çelimsiz bakışlar,
yansır evimin duvarlarına...

Ben işte o zaman,
kahrolurum yağan karın,
bembeyaz dokusuna her yaslandığımda...
İçim acır ayağımı her bastığımda.

Çocuklar sokakta neşeyle bağırır çığlık çığlığa,
işte yağıyor yağıyor yaşasın,kızaklar ve kardan adam...

Oysaki ben görürüm yüreğimde,
o kimsesiz,evsiz,aç ve çaresiz çocukların,
soğuktan kaçmak için,
ateşte ellerini ovuşturduklarını,
görürüm,
her kar yağışında...

Nilgün Çakıcı/26.12.2006/10.20