Hayvanlar, benim, bu dünyanın her türlü kirinden kaçıp varlıklarında bulduğum huzura sığındığım canlılar. O kadar ki bu hukuk sitesine bile üye olurken -avukat olmama rağmen- kendime rumuz olarak hayvanları çok seven çizgi film kahramanı Heidi'nin adını seçtim. Onları inanılmaz derecede çok seviyorum. Çektikleri her acıda içim burkuluyor. Ofisin arka tarafındaki ağacın altında geçen yıl ağlayan bir kedi yavrusu buldum. Bırakamadım tabi ki o şekilde. 1-2 ay boyunca ofise getirdim götürdüm. Zira evde bırakabileceğim kimse yoktu. Büyüyünce de evde bırakmak zorunda kaldım. Yani şimdi burada, yaptığım fedakarlıkları anlatmak istemiyorum ama gerçekten çok şey yaptığımı söyleyebilirim O'nun için. Akşamları eve geldiğimde sıkıntıdan patlamış bir kedi buluyordum. Bu da içimi sızlatıyordu. Düşünsenize, yalnız geçen koca bir gündüz Yorgun argın da olsam iş çıkışları O'nu gezmeye götürüyordum. Toprağa bassın, diğer hemcinslerini görsün istiyordum. Yanımda taşısam olmaz, evde bıraksam olmaz.. En sonunda babamları ikna ettim ve köye onların yanına bıraktım. Belki yemek konusunda şu an benim yanımdaki zamanlarındaki gibi şanslı değil ama en azından hapis değil. Köyde oynuyor zıplıyor. Benimle birlikte kalırken balkona çıktığımızda,O, uçan bir kuşa bakarken içim nasıl sızlardı Aşağılara bakardı mahsun mahsun. Yok yok.. Şimdi daha riskli bir hayat yaşıyor olabilir ama kendi yaratılışına uygun bir hayat yaşadığını biliyorum ve daha huzurluyum. Şimdi mi? Yine ofisin arka tarafında iki kedi ailesi var. İki anne ve iki de yavrusu var. Her gün yemek indiriyorum aşağıya. Duam şu ki, Allah şu zavallı hayvanlara merhamet eden bütün insanlardan razı olsun. (Duam, benim dışımdakiler içindi) Ve lütfen hiç kimsenin içindeki merhamet duygusu körelmesin.