Hem yok, hem de çok.

Yani olmazsa olmazım diyebileceğim çok şey sayabilirim. Ailem, kitaplarım, vs.. vs.. ağaç orman deniz börtü böcek çiçek.. vs.. vs.. vss...

Ama öte yandan da sanki insan öyle üstün bir varlık ki, olmazsa olmazım dediği şeylerden uzakta bile yaşamını sürdürebiliyor ve her ortama ama HER ortama, her koşula uyum sağlayabiliyor. Bu hem mükemmel bir duygu ama öte yandan da istikrarsızlık mı bilemem. Sadece tek bildiğim şu: Hayatta bizim dışımızda her şey geçici olabilir. Bir kurgu içinde herşeyin kendine has bir yeri var ve taşlar yerine ergeç oturabiliyor. Arta kalan yani bize geriye kalan şey ise sadece biziz. Çok sevdiğimiz ailemiz, dostlarımız, kitaplarımız, kedimiz, köpeğimiz, saksıdaki çiçeğimiz...herşey yerli yerinde ve kendi yaşam döngüsü içinde yaşamaya devam ediyor..O zaman olmazsa olmazımız sadece bizim kendi başına ayakta durabilme - kalabilme gücümüz ve hayattan zevk alarak yaşama kapasitemiz belki de..

Çok felsefi mi oldu acaba) Yoo bence değil. Gayet açık