Alıntı: Yazan Av.Şehper Ferda DEMİREL Bu forum nasıl başladı, nasıl devam edecek bilmiyorum. Geçmişe özlem sendromunun da bir karşılığı vardı psikolojide "anımsadığım" kadarıyla.))

Ne yalan söyleyeyim. Benim de kendi çocukluğuma dair özlemlerim var. 70’leri 80’leri çok fazla bilmem; ama özlediğiniz şeyler bana çok yabancı değil. O yüzden burada yazma gereği duydum.

80’li yılların sonlarına ancak yetişebildim…

Simit ve gazozun olduğu dönemi bilmem; ama tüpte şokellayı çok iyi bilirim. (Yemeği beceremeyip yüzümün yarısını çikolataya boyadığımdan annemin terliğini az yememişimdir. )

Şimdinin tasoları yerine misketlerimiz vardı; ama misketi tutmasını bir türlü beceremezdim. Haa bir de sporcu kâğıtlarımız vardı; ama onlar eskimedi sanırım. Hâlâ sokak aralarında oynayanları görürüm.

Şimdilerdeki gibi eve hapsolunmazdı. Sokak aralarında tek kale maç oynamak vardı. Akşama doğru da saklambaç…

Üç tekerlekli sarı bir bisikletim vardı. Bir de bisikletimle gezdiğim sokaktaki meyve ağaçları. (Aaah! Süeda Teyze de olmasaydı)

Susam Sokağı başladığında gözüm hiçbir şeyi görmezdi. Minik Kuş vardı. Kurabiye Canavarı, Edi ile Büdü ve evlerinin penceresindeki güvercinler.

A Takımı (kilolarca ağırlıkta kolyeler takan karakterin hastasıydım) ve Karaşimşek vazgeçilmezdi zaten. Yalan Rüzgârına gelince, annem hastasıydı ama dizinin müziğini duyar duymaz benim içim bayılırdı.

Barış Amca’mız vardı. Adile Teyze’ye yetişemedim maalesef.

Babam işten geldiğinde annemin yemek hazır diye bağırması vardı. Bir de yemekte yoğurtlu, soslu makarna yemesi.

Memlekette dut ağaçlarımız vardı… Sabah erkenden kalkıp eşeklerle bahçeye gidip dutu silkelemek sonra da akşama kadar o dutu kaynatıp pekmez haline getirmek vardı. Dedem bir dutun dahi kıymetini bilip dut ağacının sarktığı her yere cecim serdirirdi. (Şimdi ise dut ağaçlarının olduğu bahçe satıldı. Yerine belediye tarafından çay bahçesi ve çocuk parkı yapıldı.)

Geçmiş gerçekten güzeldi ya da gerçekten geçmişe özlem sendromum var