Alıntı: Yazan Nur Deniz Fena silkeleyen bir şizofreni, çaresizlik, hayat hikâyesi Bas Akineton’u, daya elektriği… Funda’yla Aysun iyi durumda değiller; yıllar içinde ağır şizofreni hastası olmuş durumdalar. İlk hastaneye yatırdığında ‘kaliteli akıl hastaları’ olduklarını söylüyor Elif, soyunup soyunup kendilerini sokağa atmalarını matrak bile buluyor. Ama anlattığına göre o ilk hastane tecrübesi onları ‘robotlaştırıyor’, bitiriyor, zira basıyorlar Akineton’u, dayıyorlar elektriği… Hastanede Funda’yla Aysun’u ‘NAL’ladıklarını tahmin etmek zor değil. Buraya bir parantez açalım: Cemal Dindar’ın ‘Bir Akıl Hastanesinin Hatıra Defteri/NAL’ isimli kitabını (Telos Yayıncılık) okumuş olabilir misiniz? “Norodol-Akineton-Largactil. Baş harfleriyle; NAL. Acile getirilen ‘akıl hastaları’nın yakın zamana değin tanıştıkları ilk ilaçlar bunlardı. Bir enjektöre bu üç ilaç belli dozlarda çekilir ve karışım, hastaya enjekte edilirdi. Bazı kliniklerde bu işlemin adı, iğrenç bir zekilikle, insan sevmezlikle bulunmuştu bile: ‘NAL’LAMAK. İlaç şirketlerince nemalanmadan önce kirli, şimdilerde pırıl pırıl servislerin boyaları kazınsa, bazı hocaların, bazı şeflerin dillerinden duvarlara yapışmış kelimeler sıvalarla dökülebilir hâlâ: Niye ajite bu hasta… NALLAYIN ŞUNU!..” İşte Funda ve Aysun da belli ki ‘nallama’dan nasibini almış, insanlıktan çıkarılmışlar. Hayat onlar için mi daha zor, Elif için mi, onlarla yaşamak mı daha zor, onlarsız mı, artık her şey çok karışık… Para pek çok şeye derman olmasa da, yokluğu kepazelik. Mehmet sayesinde, arada babadan kalma o iki ev satılmış, afiyetle yenmiş. Yani eldekilere ek şart: Beş parasızlık.

1.5 yıl psikiyatri servisinde hemşire olarak çalışan ben, bütün bu söylenilenlerin gerçek olmasına rağmen bu kadar güzel anlatamazdım.

Nal lamak tabiri eski de kalsa da sonuç hep aynıdır.

Şimdiler de deniyor ki;

1-1-1

2-1-1

5-2-1

Ortadadi 1 hiç değişmez o akinetaondur ve tek yapılır.

Sonda 1 ise en fazla 2 ye çıkar.En yüksek dozsa 5-1-2 dir. Yani 5 norodol, 1 akineton, 2 largactyl dir. Toplam cc miktarı ise 16 cc dir. Normal bir enjeksiyon da yapılan miktar 2 ya da 3 cc olmasına rağmen 5 kat daha fazla ilaç enjekte edilir.

Bazen kıyafet üstünden hatta.Şizofrenlerle konuşulmaz. Onlar normal insanlardan farklı ses tonlarını bile yükseltseler hastadırlar hemen sessizleştirilirler. Bakıma ihtiyaçları en yüksek hastalar bile olsa onalara bakacak hiç bir kurum yoktur. Hastane ambulansı ancak ve en yüksek şartlarda götürür otogardan köyünün ya da yaşadığı yerin otobüsüne bindirir. Banyo yapabildiği için sevinerek şarkı söyleyen bir hastaya bile ilaç yapıldığına şahit oldum.

İzlememem en iyisi, çünkü ben yeterince bu konuda acı çektim. Fizik öğretmeni, doktor,eğitim fakültesi öğrencisi bile şizofrenler vardı.

Asla unutamıyorum, çok sevdiğim bir doktor bey eğitim fakültesinde okuyan bir şizofren hastayı bahçe de gezdirmemi istemişti. Gezdirdim. Sohbet ettim. Geri döndüğümüz de teşekkür etti ve odasına gitti. O zaman ki sorumlu hemşiremiz ise aynen şu cümleyi söylemişti.

-Benim kocam teşekkür ederken bana böyle bakmıyor, bir daha hiç bir hasta dışarı çıkmayacak.

Baharda bir kaç ay daha dışarı çıkardım. Ve hiç bir şekil de ne yaralama, ne de kaçma girişimleri olmadı.

O zaman söyleyememiştim . Sadece hasta, muhtaç, gariban ve hayat mağduru insanlar bunlar diye..

İçler acısı bir durum malesef. Umuyorum ki hakettiği ilgiyi görür bu belgesel ve bir şeyler değişir..