Zaman zaman düşündüğümde bu meslekte geçirdiğim yılların artmasıyla doğru orantılı olarak hayata ,insanlara,olaylara daha bir şüpheyle yaklaştığımı gördüm.Sonraları bunu sadece ben mi yaşıyorum acaba diye etrafımı süzdüğümde cevabın çokta benle kalmadığını çoğu meslektaşmın bundan muzdarip olduğunu gördüm.Hergün adliye koridorlarında koşuştururken yahut bürodaki müvekkil sohbetlerinden yahut insani ilişkilerimizden,ki bunlar müvekkil,meslektaş,icradaş,yakındığımız davranışlardan kaynaklanan,yaşadıklarımız bizi şüpheci mi yapıyor?Özel yaşantımızda komşuluk ilişkilerimizden tutunda sokakta rastladıklarımıza kadar şüphe gözlüğüyle mi bakar olduk?

Hukukçu olmak şüpheci olmayı mı gerektirir yoksa aymaz öğrenilmişlik mi bizimkisi?