Hukuk da maalesef hükümler geneldir. Oysa kişiden kişiye değiştiği gibi, aynı kişi için farklı zamanlarda bile tepkiler değişebilir.

Yani gerçek hayatta insan dersini çabuk da alabilir (Olaydan derin etkilenerek), kendisini etkileyici olay geçer geçmez, herşeyi unutup 'aynen' devam da edebilir.

Fakirken 'Zengin olanlara yardımcı olacağım' deyip de, zenginleşince, 'Ben bunları hak ettim, arabanın en iyisin, evin en iyisini almaya, en iyi tatile gitmeye' deyip, eski sözlerini unutan insanlar, ( Bu vb. sözlerini) hatırlayanlardan çoook daha fazla.

Yargıda(Avukatlık,hakimlik,savcılık vs.de) gözümün olmamasını 1. sebebi adil olmamak değil (Ki insan beşer) ama adil olamamaktır. Ben çocuğum bir başka çocuğa haksızlık yaptığında (çoğunlukla) kızıyor, engel oluyor vs.. adaleti denemeye çalışıyorum. Ama bir çok insanda gördüm ki, başka çocuk kazayla çocuğuna çarpsa 'BÜYÜK SUÇ', kendi çocuğu başkasının kafasına taş atsa 'ÇOCUKTUR OLUR' savunması. Yani (gerçek hayatla çoğu zaman örtüştüğü gibi) Nasrettin hocanın fıkralarından biri ayna oluyor;
-Hoca senin öküz benim öküzü öldürmüş.
-Hayvandır, kitapta hükmü yok.
-Dilim sürçtü hoca, benim öküz senin öküzü öldürmüş.
-Haaa!... O zaman kara kaplı kitaba bakmak lazım.

Velhasıl, söz başka ayrıntılara doğru yol aldı, sonuç her kişide aynı olmasa da, böyle sonuç vereceği kişiler de var.