Sabah kalktığımda,arabamın kapısı kırılmış,teybi çalınmış,
üstüne üstlük alacağını almasına rağmen,döşemelerini de elindeki herneyse. ustaca darbelerle yırtılmış bir vaziyette buldum aracımı.

SINIRLAR..SINIRLAR..SINIRLAR..!
Doğarken algılayamadığımız..,kendimize ait olmayana da olması gerekiyormuşcasına nefretle yaklaşımın ihtirası..hırsızlığın da ötesine geçen bir hırs ,kin ve nefret okudum o darbelerde..
Yeni aldığım teybime acımaya zaman bulamadım,o bıçak darbelerindeki kin ve acımasızca nefret ürküttü beni..
Bu hırsızlıktan <<çalma duygusundan>> daha ileri bir duyguydu..
Oysa ne kadar bilinçsizce bir öfkeydi bu..Ya ben uyanarak duysaydım bu saldırıyı..kuşkusuz müdeahale edecektim..ve kimbilir o darbeler koltuğun döşemelerinden tenime değecekti..
Bunlar içimde hissettim..ve şükrettim..
Ama asla affetmeyeceğim..büyük bir ihtimalle yakalanamayacağından emin olduğum bu hırsıza hakkımı helal etmeyeceğim..
Bana ait olan bir şeye hasız saldırısı ve saygısızlığı için..

İşte bu yüzden sınırlar,diyorum.Başkalarının sınırlarının başladığı hudutlarda kendi haklarımız bitmekte..
Bunu adil bir zihniyetle bir öğrenebilseydik keşke..
Bu sebepsiz kin nefret ve de ürkütücü manevi işkenceler,kapkaçlar.ve de tacizler de asla yaşanmazdı..

SEVGİYLE KALINIZ..
NİLGÜN.