Alıntı: Yazan Av.Cengiz Aladağ Ağlamak güzeldir; rahatlatır, sakinleştirir... Ama sorun her neyse, onu çözmemizi sağlayan ağlamak değil, mantıklı düşünmektir.

Geçen ay ,sabah kızımın gözünde kayma farkettim.Açıkçası aklıma ilk olarak nörolojik bir şey olabileceği geldi.Kötü düşünceleri aklımdan hemen savurup göz doktoruna götürmemiz gerektiğini eşime söyledim.

Öyle de yaptık.
Bürodaki işlerimden dolayı ben yanlarında olamadım. Telefonda eşimin sesinin tuhaflığı tüm işi gücü bırakıp hasteneye koşmama yetti.
Göz polikliniğinin önünde onları göremeyince resmen dizlerim beni taşımaz oldu.Tahminim doğruydu.Nörolojiye sevkedilmişti.
Daha sabah yanımda koşup zıplayan kızımla nöroloji bölümünde olduğuma inanamıyordum.Durmadan ağlıyordum.

Eşim ise mantıklı bir insanın yapması gereken şeyi yapıyordu.O,bir şey varsa bunu yok sayarak çözüm üretemeyiz dedikçe ben darmadağın bir vaziyette ağlayıp duruyordum.Açıkçası orda sadece işleri zorlaştırmaktan başka bir işlevim de yokmuş.Sonradan farkettim.

Neyse...Doktor "bugüne kadarki en küçük hastam" dediği kızımı etraflıca muayene etti.Gülümseyerek "Birşey olduğunu düşünmüyorum.Bir takım şikayetlerin baş göstermesi durumunda emar çekeriz,şu an gerek yok,çocuğu boşuna sıkmayalım" dedi.Ben yine ağlamaya başladım.Sevinçten tabii ki.
Dediğiniz gibi, sorunlara en somut çözüm mantık kuralları dahilinde getirilebilir.Benim yaptığım gibi ağlayarak değil.