Genç kadının siyah gözlerinde Afrika vardı,,, uzak, kurak, ıssız, anlaşılması zor, çözülmesi pek kolay olmayan bir düğüm,,, şenliklerini bir kenara bırakmış hüzne teslim ettiği bedeni, kendini dışa vurmayan ama alttan alta kıpırdayan bir dansı çağırıyor…

Genç adamın yüzü, henüz içi doldurulmamış bir harita,,, şaşkınlığın,,, bir sabah beyazlığında gizlenmiş, daha doğrusu nasıl açığa çıkarılacağının belirsizliğiyle donatılmış, bir bakıma çaresiz bir bekleyişin kaderine terk ettiği, kararsızlıklar içinde gezinen bir ifadesizlikler manzarası…

Önce kadın geldi,,, sonra adam,,, birbirlerinin yüzüne bakmalarını engelleyen bir şeyleri aralarına koyup oturdular karşıma,,, zaman zaman kıpırdayan dudaklarından dökülen sözcükler, içdünyalarından dışarı kaçışır gibi yabancı,,, uzaktan bakanlar, mesafeli iki iş arkadaşı sanabilir onları,,, oysa sol ellerinde titreyen iki kutsal halka birbirinin benzeri,,, şu anda, birinden ötekine uzanan ve oradan geri dönen görünmez bir köprünün iki yakadaki ayakları gibi onlar…

Genç kadın, umursamaz, aldırmaz ama kırılgan,,, fakat bu kırılganlığı yanındakinden çok yaşadıklarından kendi payına düşenlere,,, zamanın akıp giderken onu düşürdüğü boşlukları nasıl olup da fark edemediğini sorguluyor şimdi,,, ama yine de dışardan bakanlar için kadın, kararlılığı içinde öne çıkan taraf gibi görünüyor…

Adam, neler olup bittiğini anlamaya çalışıyor sanki,,, ama buradaki içtenliği kuşkulu,,, şimdi daha çok aniden tutulduğu sağanağın dinmesini bekler bir hali var,,, sessiz kalışı, bakışlarını alta düşürüşü gösteriyor bunu,,, gönül almak niyetine ağzından çıkardığı birkaç sözcük bile ona inanmıyor aslında…

Birazdan iskeleye inerinmez ayrılacaklar,,, işyerlerine giden yolları farklı çünkü,,, tabii önce mutat olduğu üzere yanaklarını birbirine değdirecekler, dudakları boşluğu bile öpmeyecek,,, adam, dolmuş sırasının en arkasına geçip bir sigara yakmak isteyecek,,, ama üç aydır sigara içmiyor ki,,, çantasından bir sakız alıp ağzına atacak,,, yüzündeki içi doldurulmamış haritada beliren bir nehrin farkında değil henüz…

Kadın, bomboş meydanı baştan aşağı yürüyüp gidecek,,, topuklu ayakkabılarının çıkardığı ses, giderek bir ritme dönüşüp, içinden yükselen dalgayla buluşacak,,, meydanın sonundaki merdivenleri çıktıktan sonra, her sabah yaptığı gibi dönüp geri bakmayacak,,, çünkü siyah gözlerinde Afrika var hâlâ…