Yıllardır hacze gider dururum.Borçlu karşısında hiçbir zaman duygularımı belli etmem. Ama son hacizde üç-dört yaşlarında çocuğun "Buzdolabımızı götürmeyeceksin değil mi?" deyişi, maaş haczi gönderilirse işten atılır, bu çocuk ne olur dediğimde çocuğun hıçkırarak ağlayışı, eşya kaldırmadan ayrıldığımda sofanın üzerinde dikilip "Sen şimdi bizim eşyalarımızı almayacaksın değil mi?" diyerek bir yandan gözünden akan yaşlarla diğer yandan sevinciyle bana bakışı adeta yüreğimi deldi.Öte yandan karşımda yetmişli yaşlarında ağlayan bir dede, çocuğu ağlayınca ona sarılıp da ağlayan bir anne, boylu boyunca odada kol gezen çaresizlik ve yokluğun rutubetli izleri...Hiç bu kadar sarsılmamıştım.