Hukuk Mahkemelerinin duruşmaları ve hatta hukuk dosyalarının mürafaalarında heyecana kapıldığımı hatırlamıyorum.

Rutin seyrinde ilerleyen ceza dosyalarında da heyecana kapıldığım olmadı. Ancak mesleğe başladığım ilk yılda katıldığım , bir ceza dosyasına ait ilk mürafaada ayaklarımın titrediğini , sesimin bildiğim sesime benzemediğini hatırlıyorum. Aslında bu heyecan, zararlı olmaktan ziyade, olumlu sonuçlar veriyor diye bile düşünüyorum. Zihninizdeki ilgili ve ilgisiz tüm detaylar siliniyor ve yalnızca savunmanızla (veya iddianızla) baş başa kalıyorsunuz ve bu sesin yargılama makamına ulaşması, anlatmak istediğinizi daha net ifade edebilmeniz ve karşı tarafın dikkatini de odaklaması nedeniyle yararlı olabiliyor.

Son olarak geçtiğimiz aylar içinde bir ceza dosyama gelen adli tıp raporunun, duruşma sırasında kontrolümü sürdürebilmek için azami çaba harcamama neden olduğunu, dikkatli ve emek sarfedilmiş raporun mecazi anlamda değil, gayet fiziki olarak ( ) gözlerimin yaşarmasına neden olduğunu ve bu anlamda olumlu bir heyecan duyduğumu itiraf etmeliyim. Haksızlıklar karşısında ise, belli etmemekle birlikte, içten içe hala öfkelenebiliyorum.

Konunun profesyonellik veya acemilik veya meslekte alınan kıdemle ilgili olmadığına inanıyorum. Mesleğin başında girilen ilk duruşmalardaki acemilik kaygılarını ise, olmazsa olmazlığı, ancak zaman ve çalışmayla bir süre sonra kendiliğinden yokoluşu nedeniyle hesaba katmıyorum.

Saygılarımla...