Ben ağlamayı sevmem. Zayıf, güçsüz görünmek istemediğim için başkalarının yanında ağlamamaya çalışırım. Savunmasız hissetmek istemem kendimi. Zannederimki beni ağlarken gören bir insan kalbimin ve beynimin içinde olup biten herşeyi olduğu gibi görecek. Oysa ne kadar insani bir durumdur ağlamak bilirim. Ben eğer gerçekten ağlayaca durumdaysam gider kimsenin göremeyeceği yerlere girer gizli gizli ağlarım. Evdeysem genelde geceleri herkes uyuduktan sonra kafamı yastığıma gömer ağlarım. Sabah da şiş gözlerle uyanırım Ama aslında galiba en güzeli şöyle bağıra çağıra salya sümük rahatça ağlayabilmek