Kadın olmak neden bu kadar zor ve güçlü olmayı gerektiriyor diye soruyorum kendi kendime;

Ben, orta direk bir ailenin çocuğuyum. Ve hep, tek bir şey beklendi benden, annem de babam da; meslek sahibi ol.

Bunun kökü ne? Ezilmemi istememeleri.Kaderimi birilerinin insafına bırakmamam.Bırakıyorsam da irademle olması.

Bu bilinçle ve destekle büyütüldükten sonra; çocuğum olduğunda mesleğimi bırakmadım.

Dediğim gibi bu zor bir şey, hangi anne çocuğunun ilk sözcüklerinde yanında olmak istemez ki!

Ama, o sözcüleri hep ben söyletmeye çalıştım, işten eve geldiğimde oğlumla saatler geçirdim. Ne kadar aynı şey, çok şey yaptım demiyorum ama ciddi bir emeğin varlığını da inkar edemem.

Bakıcının insafına ve hakimiyetine kalacaksam öleyim daha iyi.Evde her işi kendim yapıyorum, yemeklerini ben yapıyorum, çocuğumun okul öncesi eğitimi ve gelişimi ile bizzat ilgileniyorum.

Bütün bunlar aklımı ve bedenimi meşgul ediyor, sınırlarımı zorluyorum. Ama olsun zoru ben seçtim.

Erkeklerin böylesi sancıları yok.Olamazda sanırım.Onlar ancak bize "yardım" ediyorlar.

Sözlerim kimseye cevap falan değil sadece düşünceler, bize dayatılan hayatta, sahibi olduğumuz rollerde ;içinden çıkmaya çalıştığım şeyler.

Allah biz çalışan ve çocuklu kadınların yardımcısı olsun

En anne saygılarımla...