Kadın elbette eğitim almalı, kariyer yapmalı , çalışmalı, kimseye muhtaç olmadan ayakta kalmalı. Ama asıl sorun bu değilki. Kimse buna karşı çıksın sanmam. Asıl sorun çocuk doğduktan sonraki kadının ruh hali. Bazen çalışmak ve evi idare etmek zor geliyor, bazen çalışmak evden bir kurtuluş geliyor. Ama en çokta çalışmaktan bıktığım ve bıraksammı diye düşündüğüm anlar 4 yaşındaki kızımı kreşe bırakırken ki yaşadıklarım. 2 senedir gitmesine rağmen hala ağlayarak gitmeee demesidir. Çocuk belli yaşa gelene kadar 6-7 çalışmamakta fayda var diye düşünüyorum. Bu demek değildirki kadın eve kapansın , bilgisiz cahil olsun. Çalışmamak ne ezikliktir, ne kültürsüzlüktür nede cahilliktir. Böyle düşünen arkadaşların cümlelerini hayretler içinde okudum. Eğitim farklı bir kavramdır dye düşünüyorum. Ve sürekli evde oturan kadınların üretmeyen, topluma asalak işe yaramayan insanlar gibi bahsedilmiş. Çocuk yetiştirmek eve bakmak onların er şeyi ile ilgilenmek, ilk anne dedeiğinde,- ilk baba dediğinde, ilk adım attığında, ilk el salladığında, ilk dans ettiğinde evde yanında olmak ve şahit olmak farklı bir duygu olsa gerektir. Yoksa karşıdaki bakıcının, aaaa bak ne yapıyor dediğinizde , ee çoktaaan yapıyordu cümlesiyle irkilir ve yıklşırsınız. O mutluluğu birebir yaşamk isyemenin nesi kötü, o sevinci doyasıya içine sindirerek hazmetmenin nesi kötü sormak istiyorum bu kadar karşı çıkan arkadaşlarımıza.