Kadın yolboyunca ağaçlara dokunarak yürüyor, bir çınar, bir ıhlamur, kestane,,, kadının yüzünü göremiyorum ama ağaçların arkasından gülümsediklerini görüyorum,,, hani insan sevdiği biriyle konuşurken dokunmadan edemez ya onun gibi, sanki öyle yapmazsa bir eksiklik kalır gibi, sevgisi karşıdakine geçemez gibi,,, kadın erkek farketmez hafifçe bir dokunuş aslında o büyük insanlığın en insanca alışverişi.

Sokakta bir gün, kağıt mendiller satan adam, pat diye düşüvermişti yere, başının kaldırım taşında çıkardığı sesi duydum, dönüp baktığımda sırtüstü yere yatmış hafif titremelerle nöbet geçiriyordu, yanına koştum, anladım sorunun ne olduğunu bir süre sonra sakinleşecekti, sadece merhaba dedim, elindeki mendil torbasını başının altına koydum, elimle göğsüne dokunup bekledim,,, bir süre sonra sakinleşti, yardıma gelen birkaç kişiyle birlikte kaldırıp sırtını duvara dayadık, artık iyileşmeye başlamıştı…

Kadın ağaçlara dokunarak hızla yürüyor, ağaçlar yerlere kadar eğilerek uğurluyorlar onu ben başımı eğerek altlarından geçiyorum, gövdelerinde neşeli bir titreme var, hayat içlerinden toprağa akıp gidiyor, arınıyor orada sonra yeni bir enerjiyle fışkırıyor, köklerden, gövdeye, dallara, yapraklara,,, oradan minik konfetiler yağıyor,,, hava aydınlık zaten.