ULUDAĞ VE SEN...

Sana gel desem,
gelir miydin?
Kır çiçekleri ve beyaz papatyaların donattığı,
mis gibi bir yayla düşün mesela,
Sarıalan sırtlarında.

Yanıbaşımızdaki dereden,
su sesleri gelsin,
çam ağaçlarında cıvıl cıvıl kuşlar
yeşilin binlerce tonu etrafımızda...

Ne egzoz kokusu, ne kömür dumanı,
ne trafiğin ölümcül stresi,
ne de birbirine nefretle,
ve olanca güçleriyle bağıran insanlar...

Sadece sen ve ben,
ve tertemiz doğa...

Salıncak kursak mesela ağaçtan ağaca,
masamızı donatsak,
sen mangalı yaksan,
ben salatayı hazırlasam,
alkollle aram iyi değildir ama,
hadi hatırın için,
birer bardak da bira!

Masaya otursak,
gözlerimin içine baka baka,
olmuyor sensiz!
desen bana,
yanıbaşımda...

Akşamın karanlığına karışsa gülüşlerimiz,
doğa susmuş,
sözlerimiz kayalara çarparak,
bir bir bize yankılansa.
Rüzgar hayran hayran yanımıza yaklaşarak,
iliklerimize dolsa.
Papatyalar tac olsa saçlarıma.

Anlıyor musun beni,
doğanın efsunlu
ve bakir yeşilliğinde,
görmek isterdim seni,
ve görmeni,
seni ne kadar çok sevdiğimi...