Mesajı Okuyun
Old 11-10-2003, 14:08   #3
şenay

 
Varsayılan

Sayın Seferino,

Çok geçmiş olsun. Atlatmış olduğunuzu umut ediyorum. Bu hastalıkla tanıştığımda henüz 16 yaşında idim. Ben yaşamadım ama hayatımda ki en değerli varlık yaşıyordu. Öğrendiğimde yıkılmıştım... Herşey bir hafta içinde olup bitti. Doktorlar vakit kaybetme şansımız olmadığını söyledi. Apar topar karlı bir gün, yollara döküldüğümüzü hatırlıyorum. Canım babanneme kanser olduğunu söyleyememiştik. Ankara' ya doktora gidiyoruz demiştik. O da kuşkulanmış olacak ki, neden koca koca bavullar hazırladığımızı, ve herkesin suratının asık oluşunu ve kimsenin doktorların tam olarak ne dediğini açıklamamasını soruyordu. Hastaneye yatırdığımızda durumu açıkladık. Her zaman ki neşesiyle, gülerek bize "ben bunuda atlatırım" dedi. Gerçektende atlattı. Fakat memesinin alınmış olmasına alışması çok uzun zaman aldı. Ciddi bir travma geçiriyordu. Uzun bir süre kalabalıklara karışmayı , sokağa çıkmayı reddetti. Zamanla, uzmanların da yardımıyla bunu da halletti. Zor ve faydalı bir tecrübe oldu bizim için. Bu olaydan sonra, ailemizde ki her kadın bu konuda daha dikkatli olmaya başladı.

İnsan başına gelmeden asla ihtimal vermiyor başına gelebileceğini!!!!! Ama sağlık ihmal kaldırmıyor. Dönüşüde olmuyor.. Bu yüzden herkesi burdan uyarmak isterim. Sizinde belirtmiş olduğunuz gibi, artık kanser yaşta ayırt etmiyor. Özellikle aile bireyleri içinde kansere yakalanmış olanların bu konuda daha duyarlı olmaları gerekiyor.
Bir de, insanlarda gözlemlediğim önemli bir yanlış var. Doktora gitme konusunda oldukça ihmalkar davranıyoruz. "nasıl olsa geçer, önemli değildir" mantığı ile hayatımızı riske atıyoruz. Zaman bu tür hastalıklarda en önemli belirleyici..

Herkese sağlıklı günler dilerim.
Sayın Seferino, size de böyle önemli bir konuda bizimle tecrübenizi paylaştığınız için çok teşekkür ederim...

Saygılarımla
Şenay