üzgünüm hülya hanım,siz ağlamamalısınız..aranızda kilometreler yok adımlar var sadece..ve araya uzun yıllar girmeyecek..oysa ben aylarca bekleyecek ve annem beni karşıladığında başımı önüme eğip soğuk bir şekilde sarılacağım.çünkü ayrılacağız yine.bunu o da biliyor ben de...korkuyorum biliyor musunuz?bazen diyorum keşke yetimhanede büyüseydim annemi tanımasaydım bilmeden nefret etseydim..çünkü beni bırakıp gittiğinde yine nefret edeceğim..annemi özlediğimi aklıma getirmek istemiyorum.ama engel olamıyorum.belki hala çocuksun diyecekler,anneme her zaman ihtiyacım olacak bunu biliyorum..ve diyorum ki keşke çocuk olsam..bir kadının ömrünün yarısında doğurduğu bir çocuk olmasam...ben büyüsem ama o hiç yaşlanmasa...ameliyat masalarına düşmese..ya da yüzündeki çizgiler hiç artmasa..hep o esmer uzun saçlı ve gençliğinde hayata inat gülebilen bir kız havasında olsa...ben onu öyle görmeyi isterdim işte..bir zamanlar rüyalarımda her gece yükseklerden atlayan bir kadın görürdüm..yaprak gibi savrulurdu havada..ve düşerdi başı kaldırıma..saçları görünmezdi onun.kefenlemişti tülbentiyle..ama dağılmıştı işte...kanlar sızardı ılık ılık..ve kırmızıya boyardı taşları..engel olamazdım düşmesine..duymazdı sesimi...işte gidişi de böyle olacak..ve buna nasıl dayanabilirim bilmiyorum işte..düşen bendim belki de..başındaki tülbenti fırlatıp atan yüzündeki çizgileri teninden sıyıran saçları yine eskisi gibi geceye inat parlayan biri olarak o yükseklerden ben atlayacağım