Alıntı: Beş yaşında bırakılmış bir kız çocuğuyum ben.Avucumda saklı kalmış tüm haylazlıklarım, Ellerimin uzanamadığı bayram şekerlerinin tadı yok dudaklarımda. Kanayan bir çocukluğun,hiç olmamış uçarılıklarının ölüm rengindeki acısını ,şeker diye sundu bana çünkü uygar dünyanın uygar insanları... Gözlerime bakmaktan kaçmanız niye... Bakın bakın işte orda ,taa içinde gözbebeklerimin,saklı duruyor yaşanmamış tüm çocukluklarım. Sokakların benim sesimle çınlamayan taşları,sevda mavisi göğünde mahallemin hiç uçuramadığım allı pullu uçurtmaların rengarenk kuyrukları... Gözlerime bakmaktan kaçmanız niye... Alışıldık çocuk sevincini resmedemiyorsam bakışlarımda,bunda benim suçum ne? Bakın bakın işte orda ta içinde gözbebeklerimin koca bir insanlığa yetecek kadar bir utanç saklı.Payınıza düşen utancı uzatıyorum yalnızca,avuçlarıma uzanmaktan kaçmanız niye... Hiç bir zaman dokunamadığım kırmızı kadife güllerin özlemiyle kavruluyorken ellerim bir sabah vakti usulca kırmızı bir gül açtı benim şakağımda. Yakışmış mı diye sormuyorum ,çiçekler çocuklara yakışmaz mı hiç... Kanayan düşlerimi bıraktım küçük kardeşime.Kapı eşiğinde sonlanan evcilik oyunumu bir de... Olmayan oyuncak sepetini düşünmedim hiç.Koyacak bir yer bulamazsa gözlerinde saklar tıpkı benim gibi... Gözlerim... Gözlerim tanığıdır tüm dondurulmuş çocuklukların.... Gözlerim yargıcıdır tüm kaçanların...Gözlerime bakmatan kaçmanız niye...

Çocuk ölümleri kadar yüreğimi kanatan başka bir acı yok.Bu ölümlerin ardından ne söylenebilir ki...Şiir,şarkı, öykü hepsi hikaye..Daha önce yazmış olduğum bir yazıyı ekledim.Çocukların heryerde,her yazıda,her demde gerçekten "çocuk" olarak anılabildikleri,ölümlerinin değil haylazlıklarının anlatılabildiği bir dünya özlemiyle...