Boşanma sonrası kadınların erkeklerden daha fazla ruh sağlığı sorunları yaşaması ve toplumda kendisini yeniden kabul ettirmesinin doğurduğu sorunların temel nedeni evliliğin kadın üzerinde görünmez bir zırh işlevi görmesinden kaynaklanmaktadır. Toplumda cinsiyet ayrımcılığı kadar cinsiyet ayrımcılığının dışında kadınlar arasında da kadının medeni durumuna bağlı bir takım ayrımcılık mı yoksa bakış açısı mı demeli farklı algılamalar ve farklı rol yüklemeleri vardır.

"Evli kadın geleneksel yapıda sahipli kadındır." Evlenmemiş kadın ki toplum ona kız der, yine sahiplidir(!) Ama boşanmış kadını toplum boşandığı için sorumlunun kim olduğu, sorunun ne olduğu, kararın neden verildiği vs. bunlarla ilgilenmeden direkt suçlu kabul eder ve sahipsiz olarak algılar.. Oysa ki evlenmemiş, evli, boşanmış.. bunlar sonradan yapılan etiketlemelerdir ve kadının değerini artırmaz, eksiltmez, kadının bir sahibi mutlak surette olacaksa eğer en doğrusu kendi kendisidir.. İşin ilginç tarafı bunu erkekler kadar kadınlar da böyle algılayıp böyle kabul ederler. Bundan ötürü de boşanmış kadını toplumda ilk yalıtanlar yine hemcinsleri olmaktadır.

Bunu engellemenin en dolaysız yolu kadının kendini algılamasında ve kendine bakışında erkek bakışından farklı bir biçimde kendini değerlendirmesini sağlamaktır. Kadının kendine değer vermesi için mutlaka birinin bir şeyi olmaya ihtiyacı olmadığını algılamasını sağlamanın yolu onu birey yapmaktan geçiyor. Kadınlar arasında da dayanışmanın özü bu olmalıdır. Bu suni ayrımlar nedeniyle de kadınlar ortak çıkarları etrafında toparlanmakta zorlanmaktadırlar.