Sayın Meslektaşlarım,
6098 sayılı TBK'nın 219/2. fıkrasında, "satıcının satılanda mevcut ayıpların varlığını bilmese bile onlardan sorumlu" olduğu düzenlenmiştir.
"Zamanaşımı" başlıklı 231. maddede ise kural olarak satıcının ayıba karşı sorumluluğuna ilişkin her türlü davanın, satılandaki ayıp daha sonra ortaya çıksa bile, satılanın alıcıya devrinden başlayarak iki yıl geçmekle zamanaşımına uğrayacağı" (1. fıkra), fakat "Satıcı, satılanı ayıplı olarak devretmekte ağır kusurlu ise, iki yıllık zamanaşımı süresinden yararlanamayacağı" (2. fıkra) hükmü bulunmaktadır.
231/2. fıkranın mefhumu muhalifinden, ağır kusurlu olmayan satıcının iki yıllık zamanşımından yararlanabileceği sonucu çıkmaktadır.
Ancak (tespitlerime göre) Yargıtay, istikrarlı biçimde, 231/2. fıkrayı gözardı edip, "satıcının satılanda mevcut ayıpların varlığını bilmese bile onlardan sorumlu" olduğu yönündeki 219/2. fıkrayı benimseyerek, iki yıllık zamanaşımı süresi dolmuş olsa ve satıcı kusurlu olmasa dahi, alıcı lehine karar vermektedir.
Bu durumda ben de TBK'nın 231/2. fıkrasının hangi durumlarda uygulanabileceğini, konuluş amacının ne olduğunu, kısaca ne işe yaradığını merak etmekteyim.
Aydınlatırsanız çok sevinirim. Saygılarımla