annem tıp, babam harp okulu mezunu. ciddi anlamda beni etkileyen kimse olmadı hukuku tercih etmem için. ilkokul ve lise hayatımda veli toplantılarında ailemi hukuk seçmem konusunda ikna edip ciddi anlamda benimle konuşmaları için baskı yapıyorlardı. hukuku hiçbir zaman düşünmedim. özelliklerim uyuyordu biliyordum ama uç noktalardaydım. siyasetçi olacaktım, partim olacaktı ya da isviçre veya kanada büyükelçisi olarak atanacaktım. yine de annem tıp seçmem konusunda baskı yapmasa da bunu çok istiyordu özendirmeye çalışıyordu ama eşit ağırlıktan artık tıbba yerleşemeyeceğimi anlayınca beni desteklemekten başka çıkar yol bulamadı. babamın mesleğine tıbba oranla daha sıcak bakıyordum. askeriye güzeldi, tabii bir de şu atamalar olmasaydı... gözüm bozuk olmasaydı hava harp'ı tercih ederdim. tabi bu yine en çok annemin işine yaradı fikri bile onu ürkütmeye yetiyordu. nasıl oldu bilmiyorum ama bir gün uyandığımda hukukçu olmalıyım dedim kendi kendime.. küçüklüğümden beri insanlar benim hakkımda bazı şeylerin farkındaysalar ve ben de buna yatkınlığım olduğunu bildiğim halde, muhalefet,yorum,sürekli okuma ve araştırma tutkumu görmezden gelerek bir seçim yaparsam sadece bir süre beni eğlendirecek bir meslek seçebilirdim. hukuk meslekten öte, benim bir parçam. ailem ne diyebilir ki.. babam dünyanın en mutlu insanı olarak, annemse tıbbı kabul ettirememenin verdiği buruk bir mutlulukla kabullendi.