ONLARI GÖREN VAR MI ?

Mevsim kışa dönmüştü, küçük kız ‘’Güneş’’ yoktu artık, geceydi…
Ve günler sonra yeni bir Güneş gözlerini açtı yepyeni bir dünyaya.
Vatanıma…
*
Ana kuzusu Mehmetçikler uğurladık Kuzey Irak’a,
ağıtlarla, gözyaşlarıyla.
Belki 20, belki 21 yaşlarındaydılar, küçücüktüler
Bıyıkları yeni yeni terliyordu henüz…
Sırtlarında otuz kilo yük,
Bir de bu yaşta bu kutsal görevi yerine getirmenin sorumluluğu çöküyordu omuzlarına.
Her şeyin bilincindeydiler.
Soğuk, kar, kış yoktu onlara
Yalnızca vatan vardı, bir de bu kutsal sevda…

Ölümsüz bedenler uğurladık Kuzey Irak’a
ağıtlarla, gözyaşlarıyla.
Ölüm yoktu onlara, korkmuyorlardı.
Kim bilir…
Bıraktıkları anaları, eşleri, kardeşleri vardı geride.
Dostları, arkadaşları vardı.
Her şey, herkes öldü onlar için o an
Yaşayan yalnızca bu vatan vardı, bir de bu kutsal sevda…

Aslan gibi yiğitler uğurladık Kuzey Irak’a
ağıtlarla, gözyaşlarıyla.
Alınyazılarına vatan ve bayrak, belki de şehitlik yazılmıştı.
Namerdin namlusunun ucundan çıkan bir tek kurşundu nasipleri.
Mutluluk denen şey dalgalanan bayrak uğruna ölümdü onlara.
Ve onlar için…
Yalnızca vatan vardı, bir de bu kutsal sevda.

Nice Ahmetler, nice Mehmetler uğurladık Kuzey Irak’a
ağıtlarla, gözyaşlarıyla.
Milyonların duaları, gönülleri, kuvvetleri onlarlaydı.
Ve…
Yazıp çizene değil, yaşayana sorulası bir hafta…
Tam bir hafta uyumadılar, nefes almadılar
Soludukları vatan vardı, bir de bu kutsal sevda.

Tam on bin beyaz güvercin uğurladık Kuzey Irak’a
ağıtlarla, gözyaşlarıyla
Ve döndüler sonunda.
Saydım… 27 güvercin dönemedi yuvaya…
Onları gören var mı?