Bekar kadınların anne olma hakları söz konusu olunca, benim nasıl anne olmaya hakkım varsa, doğacak çocuğunda aile birliği içinde doğma hakkı olmalı diye düşünüyorum.
Çocuk yapmaya karar vermek, artık bu küçük insanın ihtiyaçları doğrultusunda, gerekirse kendi arzu ve isteklerimizden vazgeçmektir.
Anne çocuğa tek başına bakamaz demiyorum, hatta bir erkekten çok daha iyi bakabilir. Ama ona tatmadığı bir duyguyu tattıramaz. Anne ne kadar severse sevsin anne olarak sever hiç bir zaman babanın yerini tutmaz. Bu arada yaşamın getirdiği olumsuzluklar yokmu, tabiki var. Boşanma veya eşin ölümü gibi. Ama bunlar zaten arzu edilmeyen durumlar. Çocuğu daha yaşamın başında, olma ihtimalide var diye, bile bile babasız olarak hayata katmak ne derece adil olacak.
Bir babanın olmayışı ,olsa belkide bu kadar mutlu olamayacağı fikrine karşın, karşı konulmaz bir fetih haline gelecek ve bu eksiklik gittikçe büyüyecek.
Muhafazakar bir insan değilim ama çocuğumun, yanında olamadığım zamanlarda ne kendi içindeki eksikliğe, nede başkalarına karşı savaşmak durumunda kalmasını istemezdim. Buraya kadar yazdıklarım toplumu değil çocuğu ve onun duygularını düşünerekti, fakat hepimiz bu toplumun içinde yaşıyoruz.