Hukukçuluk ve insanlık aslında bana göre çok farklı iki kavram.Neden derseniz kişiliğimiz hukuk fakültesi sıralarında aldığımız eğitim netşcesinde şekillenmiyor.HAli hazırda önceden kazanıolmış bir kimlikle başlıyoruz hukukçu olma yoluna.Öğrenimlerimiz biraz daha doğru katıyor benliğimize.İki farklı boyuttan bakabilmeyi öğreniyoruz bir süre sonra.Aldığımız işlerde yüreğimizi ,insanlığımızı acıtan bir nokta görmüyorsak katı bir hukukçu olabiliyoruz.Eğerki sızlıyorsa yüreğimiz verim alamıyoruz yaptığımız işten.
Bir avukat tanımam ki kendisini ,ailesini ,sevdiklerini zarara uğratan bi olayda objektif savunma yapabilsin.En basit örneği hakimler belirli derecedeki yakınlarının davalarını göremezler.Bu tamamen hukukun içinde insanı duyguların varolabileceği kabul edildiğinden getirilmiş.
İşimizi icra ederken meslek kurallarından sapmasakta ,arkamızı döndüğümüzde hiç mi mırıldandığımız,itiraz ve hatta isyan ettiğimiz olmamıştır.
Benim için hayat ve meslek çok farklı şeyler.Herşeyden önce ben sosyal bir kimliği,duyguları,istekleri,kırgınlıkları ve kızgınlıkları olan bir bireyim.Aynı zamanda bir hukukçuyum.İçimde tolere edebildiklerimi,sindirebildiklerimi sindirir,kalanları eleştirmeye devam ederim.
Saygılarımla...