Ben bu soruyu her okuyuşumda, şaşırıp bocalıyorum. Hiç mi iz bırakanım olmadı, diye... Hayır, elbette oldu. Ama "İz bırakan kişi" diye tanımlayabileceğim, yani "İz bırakanlar klasman birincisi ilan edeceğim", bir İz'im yok...

"İz'lerim" var, herkesinki gibi...

Doğurandan gözetene, ikokuldaki öğretmenimden, tümünden mezun olana dek ilişki kurduğum okul arkadaşlarıma, kırdıklarım ve kırıldıklarımdan, ilk şaşırdıklarım ve kanıksadıklarıma, staja başladığımda tanıştığım ilk meslektaşlarımdan, adını anımsamıyor da olsam beni ilk azarlayanlara, güldüğü ve ağladığı anları, şımarıklık ve uysallıkları, haşarılık yahut başarılarıyla yaşamımı zenginleştiren kızıma, pozitifliği ve çalışkanlığına tanık olduklarıma, son yolculuklarına uğurladıklarımdan, kalabalık bir yolda yürürken, annesinin aniden yüzüne vurduğu, o hiç tanımadığım çocuğa... Bu liste uzar, dahası bitmez. Eğer görmeyi seçerseniz, her yerde bir iz var. Yürüdüğünüz yollarda olduğu kadar, yürümediğiniz yollarda da...

Hasılı: İz'im yok, izler'im var ve ben; bugüne dek yaşadığım, hissettiğim ve anladığım, o izlerin toplamıyım