Alıntı: Yazan Av. Taner BAŞ Mevzuatın bu haliyle, bu sorunun cevabını bulmanın mümkün olmadığını düşünüyorum.

Teşekkürler sayın Av. Taner BAŞ. Yorumunuz gerçekten de katkı vericiydi; çünkü başından beri canlı tutulmaya çalışılmış olan bir açmaza odaklanıyordu.

Aslında bu halvet, iki esas noktayı yahut bir ayrımı belirginleştiriyordu:

1-mevcut hukuk içinde kalıp, onunla yamalar yapıp, çoğu kez yaratıcı zeka ile bulunabilen çözümlerle yarışmacı gibi yaşayıp gidenler;

2-mevcut hukukun, gerçekliği temsil etmekten ırak olduğunu düşünüp, toplumun değer yargılarını karşılayan (genele şâmil) umumî çözümler arayıp, bunun için çarkın içinde mücâdelesini sürdürüp yitenler.

Neredeyse, yenilikçiler veya eskiciler, liberâller yahut muhafazakârlar gibi iki farklı hayat görüşü taşıyan yaklaşık toplumun ortadan ikiye ayrılacağı kadar dengeli kefelerdeyiz.
Bazı tartışmacılar köhne olarak yorumlarken, diğerleri hâlen acı çekilen noktaları, bir paradoks gibi fırına sürmekteler. Doğu yasaları, sanki batı yasaları ile amansız bir savaşta!

Gerçekten belki de toplum, jeopolitiği ve daha birçok konumsal gerçekliğinin etkisinde kalarak; birbirine karşıt olacak derecede renkler içeren bir mozaik oluşturmuşa da benziyor. İki komşu bile farklı düşünürse, bir ülkedeki ortak değer yargılarını, hangi umumî yasa ile biçimlendirebilirsiniz ki?
Biri ırk, diğeri inanç sistemini farklı kategoriler olarak kabullenip, bunları uzlaştırmaya ve cazibe merkezi oluşturup toplumun büyük kesimini kendisine çekmeye çabalamak gibi; hangi mevzuatı baştan yazıp, hangisini ayıklayıp, yahut modern ve gerici gördüğünüz iki karşıt değer yargısını (yani asit ile baz'ı), nasıl olur da birbirine kaynaştırabilirsiniz?

En azından çözümsüzlüğün var olduğunun algısına erişmek, bu noktada bâri uzlaşmak, çözüme gitmenin, mevcut acıların gereksizliğinin şanslı bir başlangıcı olmaz mıydı?

İşte, bu nedenle teşekkür edilmeli her farkındalığa..