ruhumun ışığını
gecen gece söndürdüm,
en uzak hayalimi,
parmağımda döndürdüm...

ateş yaktı su boğdu,
hayalim öksüz doğdu...

hak bildiğim bir yolda,
yap yalnız yürüdüğüm,
kar gibi eridiğim...
iz bırakmaz bir yerde,
söz bırakmaz bir yerde...

davacı sanki benden,
sarıldığım yastığım,
ve yerlere bastığım

fazlalık bir insanım,
oksijeni tüketen,
kendi kendine yeten!...

akdevrim.istanbul.