Anne,baba,kardeş,eş... Hepsinden vazgeçiliyor. Ama evlat bir başka.Canımızdan can kattığımız,parmağına bir diken battığında kalbimize batmış gibi hissettiğimiz evlat bir başka.Söyleyecek söz bulamıyorum.Ben evladımı kaybettiğimde bana ne dense acım hafifler diye düşünürken evladımı kaybettiğimde demek bile bana güç geliyor.
Unutulmaz, acısı hafiflemez.Ama diğer evladınız için hayata sarılmanız lazım, anne ve baba olarak.

Sabır diliyorum.