Yüreğimde yeşeren bir fidandın,
dalları taze budak,
alel acele hayata tutunan,

git gide boy verdin beynimin damarlarında,

yeşile boyandı yapraklarında tüm umutlarım,

kâh bahar oldun pembelere dolanan,
kâh karakış,

ayazımda soğuyan,

Can evinde esir oldum,

yalnızlığını kuşandım,
hare hare sardı beni her mısran,

Gözyaşlarımdı seni böyle doğrultan,
ufacık bir fidanken ellerimle ektiğim,
şimdi bak engelleyemediğim ulu bir ağaç oldun,

dalları ruhumun saçaklarını saran,

Bak şimdi ağlayamıyorum da,
gülmekse bana çok uzak bir ihtimal,
sadece bana senden kalan şu dallar var,

köklerin var sadce beni hayata bağlayan...

Ne acı çekiyorum artık yokluğunda,
ne sevinç var suskunluğunda
sadece meyvesiz bir ağacın,
derin ağırlığında,
git gide sarsılıyorum,
dengelerimi alt üst eden bu yaşamda,
bana senden kalan,
sadece,
işte tam da şu aylarda,

odama serpilen sararmış,

yaprakların var,

ne meyve verir ulu ağaç,
ne köklerini çekip gidebilir,

bilirim ki o olmazsa kaybolur biterim,
Uykusuzluğumda bile,
nereye dönersem döneyim,
omuzlarımda bu ulu ağacın,
gövdesini hissederim...