NE ZAMAN...

Ne zaman aç bir martı görsem,

denize yakın kanatları,

başı suda,

dalgalarla boğuşan cılız bedeninde,

hayatta kalmanın savaşında,

kendimi hatırlarım,

sana olan hasretim,

o martının açlığı kadar,

haşin ve hoyratçadır sevdiğim.

NE ZAMAN,

uğultulu bir fırtına savursa perdemi camımda,

duvarlara aksetse rüzgarın semadaki dansı,

soğusa tüm toprağın demi,

sensizliğin poyrazında,

kendimi hatırlarım,

ve çaresizliğimi,

yalnızlığın gece yarılarında...

NE ZAMAN,

uçmaktan yorgun,

dalında küçük bir serçe bulsam,


titreyen ufacuk yüreği avuçlarımda,

hayatta kalmaktan pes etmiş,

mücadeleden vaz geçmiş,

ama yine de sessizce kalbi atan,

bana benzetirim o ölüme yakın,

ve ürkek pes edişleri.

Ne zaman saatin sesi salonda yankılansa,

seni hatırlarım,

sensizliğimin her dakikasına,

mayın gibi döşenir yokluğun,

zamanın ulu orta devranında,

bensiz çekip giden ömrümün,

en fütürsüzce en alaycı ve kendinden en

emin akışında...

Nilgün.

NOT=



Hiç dokunmadan en orjinal hali ile sizlere yolluyorum dostlar.

Varsın bu mısralar da bu hali ile kalsın.

Sevgiler.