Beden kimi zaman ruhun üzerine yüklenmiş bir çuval yük gibi gelmekte bana.. Belki biraz iddialı ama sonuçta bedenin ağırlığı ile ruhumuzu serbest bırakamadığımızı düşündüm Senecanın sözünde..

Sayın Karaca bu sözü iletirken özgürlüğü sonuna kadar tartışanların belki de kendi bedenlerine hapis yaşadıklarını anlatmaya çalışıyordu..Ya da ben bu tarafını görmek istedim sözün )

Belki de esaretin en acısı bu ... Bedene hapsedilmiş bir ruh ile yaşamak....
Karanlık bir günde bedeni kendi haline bırakıp, ruhu güneşe uçuramamak..!

Aslında dışarıdan gelen kısıtlamalara öyle şartlamış ki insanlar kendilerini; içlerindeki kısıtlanmışlığı göremez olmuşlar...

Ve ondan sonra çevreden gelen kısıtlamalara feryat edip söylenmişler... Oysa bilseler ki asıl esaret zincirini kendileri boyunlarına takıp dolaşmaktalar.)

Kimbilir belki de böyle yaşamak doğal ....