canımın sıkkın olduğu dönemlerde İstanbul' dan bıkmıştım. Gerçi canın sıkkın olmasına gerek yok, İstanbul insana verdiğini geri almayı da bilen pek dengeli bi şehir.
sonra, kafamın bi yerlerine yazdım: "birgün bu şehri aldatmış bir sevgili gibi yüz üstü bırakıp gidicem" diye. Ne zaman ufak bir kasabaya gitsem şehirdışında, hep temelli orada kalmayı hayal ederdim. İstanbul il sınırı tabelasını görünce dönüşte, içim daralır, "yine geldim cehenneme" derdim.
şimdi, bu şehri bırakmama en büyük engel olan kişi, öz abim: "seni başka bir şehre yerleştirelim temelli" dedi.... hiçbir cevap veremedim. Gitmek, terketmek fikri o aldatan sevgiliyi, canımı yaktı sanki... Bir zamanlarımın, en güzel-deli gençlik yıllarımın, hayaliydi bu. Basıp gidecektim... arkama bile bakmayacaktım. aynı filmlerdeki gibi...
Gitmek hayali birden bire kollarımın arasına düştü, ama geç kalarak. olan oldu bu şehirde. yeni hayaller var şimdi....
bakalım hangi hayaller tutacak beni....