Çalışan ve çocuklu bir anne olarak; çalışmayan bayanlara nazaran daha çok yorulduğumu, daha planlı olmak zorunda olduğumu biliyorum.

Oğlum, hayattaki en değerli varlığım. Önemli olan çocuğunuzla çok zaman geçirmek değil, "kaliteli" zaman geçirebilmek.

Ne kadar yorgun olsam da, onunla oyun oynuyorum, kitap okuyoruz ve ya tiyatro çeviriyoruz.Yani gözünün içine bakıyorum, ne istiyor acaba, mutlu mu diye?

Gariptir ki bu özeni; cumartesi-pazarları gösteremiyorum.Ve yahut da sabahtan akşama kadar evde kaldığım günlerde olmuyor.

Düzenli çalışmak bana, ruhuma iyi geliyor,işleyen çark konumunda olduğum zaman herkese faydam oluyor.Hafta içi oğlum da ben de daha mutluyuz.

Yalnız şunu belirtmek istiyorum ki en büyük eksik ve ya haksızlık; ikinci çocuğu asla göze alamam.

Aslında ciddi bir mesele bu, hatta ülke meselesi ;
aydın, düşünen ve ya üreten ailelerin çocuk sayısı 1, bilemedin 2

Bunun geleceğimizi şekillendirmede ki rolünü , düşünmek dahi istemiyorum.

Zannediyorum çocuğumdan hayatta tek bir şey isteyeceğim, en az 2 çocuk sahibi olmasını.

Ben yapamadım, zaten 32 yaşında çocuk sahibi oldum.

Şundan da eminim ki her şeyin bir yaşı var, sabrın ve tabiki fiziksel kapasitenin.

Çocuğum için işimi bırakmam.Oğlumun, hayatın içinde olan bir annenin, düşünce ve birikimlerine ihtiyacı oluğunu düşünüyorum.

Ne çok yazdım ya, neyse şimdilik bu kadar

Saygılarımla...