Merhabalar...
Yazsammı yazmasammı kararsız kaldım önce. 20 senelik bir tiryakilikten sonra sigarayı bıraktığım için duygu ve düşüncelerimi paylaşmak düşüncesiyle yazmaya karar verdim.

2005 yılı nisan ayında ağzımın içindeki o pis kokunun, vücudumdaki o kırgınlığın nedeninin sigara olduğundan kesin emin olduğum bir anda bırakıverdim sigarayı. Bir tane daha yakmadığım gibi rüyalarımda bazen içerken görürüm kendimi, kan ter ve korku içinde uyanırım. Yine nereden bulaştım ben bu lanete diye..

İçenler kusura bakmasın ama bunu biraz da irade meselesi saydım. Eğer sigara ile başa çıkamıyorsam hiç bir konuda iddialı konuşma hakkımın olmadığını düşündüm.. Sigaradan şikayet etmeyen hemen hemen hiç yok gibi. Kötülüğü konusunda koro halinde konuşuyoruz hemde aynı makamda.. İş bırakmaya gelince kimse kalmıyor ortada. Herkesin kendince inandırıcı bir bahanesi hazır.. Ama hiç biride inandırıcı değil.

Sigara ekmek değil su değil. Asli hiç bir ihtiyaç değil. Hatta zevk vericiler içinde de listeye bile giremez bence. Çok daha zevkli işler var...

Bence basit ve kötü bir alışkanlık ve irade zayıflığından başka bir şey değil sigara içmek.

Sıradan günlük ilişkilerde sigara içenin ya da içmeyenin benim açımdan hiç bir farkı yok.. Örneğin sigara içen bir müvekkilin önüne kahve ile birlikte sigara yaktıysa kül tablası da koyarım. Ama iş yakın arkadaşlık ve dostluğa geldiyse sigara içen insanla ayrı odalarda gibi hissediyorum kendimi. Sigara içen hiç yakın arkadaşım kalmadı. Eşim zaten içmez.

Niyeti olan arkadaşlar, sigara ile her hangi bir pazarlığa girmeden bu irade zayıflığı ürünü olan sigarayı derhal ve dönülmeyecek bir kararlılıkla hayatınızdan çıkarıp atın.

Yok atamadıysanız bir ricam var. Eşiniz ya da arkadaşınız sigara içmiyorsa onunla program yapmadan en az yarım gün önceden itibaren sigara içmeyin lütfen. Sigara içtiğim dönemler için eşimden ve arkadaşlarımdan tekrar özür diliyorum.

Ben kökten kurtuldum darısı niyetlenenlerin başına...

Saygılarımla...