Yeşil sahada yirmi iki kişi...

Bu yirmiiki kişinin vurmak peşinde olduğu zavallı bir top...

Doksan dakika süren bu hengameyi yönetmek için ordan oraya koşturan üç hakem...
Sahadaki yirmibeş kişinin sakatlanmaları ihtimaline binaen yedekte bekletilen ve galibiyet durumunda "bana ne zaman sıra gelir? mağlubiyet durumunda ise "aman bu işe bulaşmadan paçayı sıyırabilsem" diyen yedekler...

Zavallı topun yediği dayağı tirübünlerden yüreği ağzında seyreden binler bazen de onbinler...

Bu da yetmiyormuş gibi televizyon ekranının başında yüzbinler...
Topa atılan dayağın seyrini radyodan dinleyen onbinler...
Benim futboldan anladığım bu...

Ne zaman bir futbol karşılaşmasındaki bu hengameye tanık olsam, sahadaki yirmi iki insanın her birine bir top verip o zavallı topun yediği dayağa bir son verme isteğinin içimden geçtiğini itiraf ediyorum.