SALİHA


Maşuklar derceder
“Ehliyetsiz bir liyakâtsizsin”
Öyle ise;
Yirmi iki sonrasına kondurduğu
Aşk bûseleri bir hezeyan
Genç yaşı, ahirde heyelan

Aşka ehliyetim yok,
Meşke liyakâtim,
Kuyuların etrafında dolaşır
Mecali tükenir düşerim,
Yıllar var Mısır’dan gelen kervanı beklerim

Farkettim yirmi altı yıl sonra
Kendimi sevmeyi unutmuşum
Maşuklara seranâtlar yazmaktan
Unutmuşum özünde herşeyin aslını,
Erken kalkan, küçük misafiri

Kadının hayalinde tek,
Şehvetinde bir tek erkek
Üryan geldi, öncekilerden arınarak
Ne bir ziyan, ne bir nişan bırakarak
Öpmeleri vücuduna dövme deyü nişanlayarak

Erkek..!
‘An’ da beş yüz kadını sevebilen hilkât!
Senden kızım olsun der zihayat
Öbürüne de eş zamanlı müsavî döner
Sana “sen varsan öteki yok ” der,
Ona “hataydı, düzelteceğim” serdeder

Kadın, ne diyorlar bak!
Seni görmeyenler cürüm işlemiş
Nur-u âyânı imişsin onların
Gel görki gençmişsin,
Bırakır gidermişsin, belki de aldatır

Hepsi yalan, kara carşafa dolan!
Aldı esrarını, edebini Mesnevi’den
Sanır mısın ki kuyruk verir yedi perçemden
Kendinle karıştırma gafil-ü cahil
Değil yedi, yetmiş geçse ömründen
Sâliha girer, sâdıka çıkar her mevsimden.


11 Mart 2010
Greenwich