CAM KAVANOZ

Her insan bir roman, her insan bir başka kitap.. İlk başrolü oynadığım anları hatırlıyorum bu romanda.. Ben dünya olmuştum çevremdekiler ise peyk...Bir cam fanusun içinde yaşıyordum. O cam fanustan dünyaya bakmak daha mı güzeldi acaba ? Sırça köşklerin içinde, dokunsan kırılacak bir hayatı, korunaklı sığınaklarda yaşamak daha mı güzeldi ?

Sanki bir el o kavanozun dibinden tuttu ve kaldırdı... Kalakaldım ortalıklarda. Rüzgarından üşüdüm hayatın, yüzümü yaktı çıplak güneş... Sularında neredeyse boğulacağım yağmurun...
Kar ise kristal değilmiş gerçekte... Yakarmış, kavururmuş değdiğini... Dondururmuş insanın kanını, kalbini... Gece daha karanlık daha ürkütücüymüş ayazla birleşince....

Öğreniyorum hepsini
Cam kavanozum gidince......