Yakınlarda başımıza gelen bir şeyi sizlerle paylaşmak istedim..
Eşimle evimize sadece çok sevdiğimiz,güvendiğimiz,birlikte vakit geçirmekten hoşlandığımız arkadaşlarımızı çağırırız..Hatta onları çok sevdiğimiz için ısrarla o gece evimizde kalmalarını isteriz..Zaten bu insanların sayısı bir elin parmaklarını geçmez..

Ama bu insanlardan birisi evimizden bir kaç parça altınımızı çaldı Bunu söylemek çok acı geliyor bana zira 'çalmak' fiili ancak 'hırsız' kelimesiyle bir anlam ifade etti bana bugüne kadar,sadece 'hırsız' kelimesiyle aynı cümleye yakıştı,içinde 'dost' geçen bir cümleye değil...

Kim ne zaman yaptı bunu bilmiyorum,tesadüf eseri altınlarımızın artık yerinde olmadığını görünce anladım..Evimize hırsız girmiş olsaydı anlardık zaten evin halinden..Çalınan altınların hiç bir önemi yok zaten çok büyük meblağda değillerdi ve diyorum ki keşke hırsız alsaydı onları..

Benim canımı acıtan evimi açtığım , rahat etmeleri için elimden geleni yaptığım , çok güvendiğim , kardeş yerine koyduğum insanlardan birinin bunu yapmış olması..Ben bu zamana kadar çok 'dost kazığı' yedim ama bu en ağırlarından biri oldu..Bende mi hata diye düşünüyorum , onları canımdan can saymam mı hep canımı acıtmalarının sebebi ?

Aklımdan kimi geçirsem utanıyorum,haksızlık yapıyormuşum gibi geliyor..Ama aklımdan geçirmeye dahi utandığım biri yaptı bana bunu..Şimdi ne yapsam bilemiyorum