En güzel hacizlerimi İzmir'de yaptım. Daha da çok, civar ilçelerin köy kahvehanelerinde.. Açtığım hemen hemen tüm takipler infaz oluyordu (bugün inanmak ne kadar güç) . Daha ilginci, fazla bir şey yapmam gerekmiyordu. Takip açılıyor, ödeme emri tebliğ ediliyor, kesinleşiyor, ödenmeyenlere hacze gidiyorum. Biraz yolculuk, ardından falanca ilçenin veya falanca ilçe köyünün, köy kahvesi. (Müvekkil kahveci kazanları satıyordu da)

Hacze çıktığım her memur (haciz mahalli köy ve kahvehane ise, mutlak erkek memur görev alıyordu) , siz bekleyin adamı çağıralım veya siz bekleyin biz girelim diyor. Sebebi kahveye kadınlar (hele oralarda) girmez ya! Ben de her seferinde ısrar ediyorum, memur yadırgıyor, birlikte kahveye giriyoruz. Herkes bir tuhaflık olduğunu anlıyor ama konuşma yok, kahve halkı pür dikkat kesiliyor. Bir gerilim, bir gerilim. Biz normal normal bir masaya geçip çay istiyoruz. İnanır mısınız, böyle hiç bir haczim, dosya tümüyle infaz olmadan sona ermedi. Ve kurduğumuz diyaloglar da üç beş kelimeyi geçmedi.

Bir zamanlar borçlular ne kadar efendiydi. Şimdi bir kahveye girsek, herhalde önce "vergi levhası benim değil" derler!