Mahallemizin başından ip atlayarak yokuş aşağıya koşmayı,walkmanin pili bitecek korkusuyla kasedi elimle ya da kalemle sarmayı,oynamaktan yorgun düşüp uyumayı.Öğrencilik yıllarımı,kaygısızca kahkaha atmayı özledim.Eskiden dinlenen şarkıların,alınan ayakkabıların,kıyafetlerin bi önemi vardı.Şimdi herşeyden çabuk sıkılıyoruz.Ayakkabı tamircisine bile ihtiyaç kalmadı çünkü ayakkabılarımı eskimiyor bile...