Türk hukuku, iç hukuk ile uluslararası hukuk kurallarını düalistlerde olduğu gibi ayrı düzende ele almıyor. Tek bir düzen olarak görüyor yani monist sistemi benimsiyor. Anayasa bunu 90. madde de açıkca belirtiyor. "Usulüne göre yürülüğe konulmuş milletlerarası antlaşmalar kanun hükmündedir." Yani kanunla eşit değerdedir.Temel hak ve özgürlükleri düzenleyen antlaşma hükümleri ise çatışma halinde kanundan üstün tutulmuştur. Kanun nasıl iç hukukta dayanak oluşturuyorsa aynı şekilde milletlerarası antlaşmalarda dayanak oluşturabilir. 90. madde kaynak gösterilerek bir uyuşmazlıkta yalnızca uluslararası hukuk normuna dayanarak çözüme gidilebilir (Danıştay İçtihatları Birleştirme Kurulu Kararı, 1988/6-1989/4, Resmi Gazete 09.02.1990)

Benim eleştirim, anayasanın 90/son da yazan, milletlerarası antlaşmaların üstün tutulacağına dair normun gereksiz olduğu yönünde. Zaten anayasanın 2. maddesinde Türkiye Cumhuriyetinin İnsan haklarına saygılı bir devler olduğu açıkca hükme bağlanmıştır. Yani kanun hükmünde iki norm var ve biri temel hak/özgürlükleri daha çok korumakta. Bu şekilde temel hak ve özgürlükleri daha çok önemde ele alan kanun zaten 2. madde geregince uygulunmak durumundadır.

saygılarımla...