Tüm mesajları okudum ve bir kanaate vardım ki ; ne kadar umutsuz olsam da ben bu mesleği seviyorum. Çünkü ben CÜBBEMİ seviyorum. Duruşmaya gireceğim zaman cübbeyi giydiğimde kendimi süpermen gibi hissediyorum. Arkadaşlarım da duruşmada o şekilde davrandığımı söylerler zaten ( Biraz espri zarar vermez . ) Bunu söyleyen ben avukat olarak her gün adliye koridorlarında birileri tartışır dururum , yani öyle masumane ve de huzurlu bir mesleki hayatım yok. Kimse ile tartışmazsam mutlaka problemli bir müvekkil beni bulur. Hatta değil problemli müvekkil ; en problemli dosyalar da beni arar ve bulur. Buna rağmen ben bu dosyaları çözüme kavuşturduğum zaman içimde tarif edilmez bir sevinç içinde olurum. Hatta o dosyadan maddi anlamda çok fazla tatmin olmasam da
Sayın meslekdaşlarım evet mesleğimiz dikenli yollarla kaplı ama zaten dikensiz insanın adliye ve avukatla ne işi olabilir ki ? Bu mesleği yapmadan evvel de mesleğim hastahanelrde geçmiştir. İnanın oralar daha kötü. Her mesleğin kendine göre zorlukları var kime sorsanız mesleğinden dert yanar öyle değil mi ? Asıl olan nerede hangi mesleği yaparsan yap mutlu olmayı bilebilmektir.