En çok istediğim meslekdi. Şimdi bırakmayı düşünüyorum.

Gençliğimizde; "ben taşı sıksam suyunu çıkarırım" derdik. Şimdi pazarda limon satacak gücüm var. Yapabilirmiyim? Benim açımdan yanıt hayır. Gücüm olmadığından değil.

Biraz yaşamın bizi içine aldığı cendereden kaynaklanıyor gibime geliyor. Toplumsal olarak çocuk olarak yetiştiriliyoruz. Avukat olarak mesleğe başladığımızda belli bir toplumsal kariyere sahibiz. Bunu 30 yıl sürdürüyoruz. Ne için?

Hep ayrıcalıklara, hürmete (biraz da devlet tarafından yaratılan korkuya karşı çıkabilecek az inasnlardan olduğumuz veya bu insanların ücretini ödeyebilecek az insan olduğu için) sahip olduk. Bu ayrıcalıkları bırakıp gitmek zor. Bir laf vardır: "Egemen, egemenliğinden niye vazgeçsin ki?" Biz de rahatımızdan vazgeçemiyoruz. Bu da bizim cendere içinde kalmamızı sağlayan en büyük handikap.


Keşke avukat olmasaydım. Daha kolay olurdu. Ne müvekkille ne de karşı tarafla uğraşmak derdim olmazdı. Verirdim malı, alırdım parayı. Her şeyin fiyatı ve ilişkinin süresi belli.


Bir toplumsal statü içindesin. Bunu bir anda değiştirmek zor. Çok özveri ister. Bazen tüm yaşam biçiminin değişmesi gerekir. Cenderenin çeperleri sadece bu.

Hangimiz bakkallık yada büfecilik yapma yeteneğinden yoksunuz? Bunu kaç kişi yapar?

Alışkanlıkları aşmak zor.

O zaman sonuç sendrom.

Saygılar.